लेखक
बिजय शर्मा दर्पण
कुश्मा पर्बत
हाल:अल्डरसट बेलायत 
यो कथा दुई जुम्ल्याहा दिदि–वहिनीको हो । सानु र माया जुम्ल्याहा दिदि बहिनी हुन् । सानु–माया आफ्नो परिवारसंग सुन्दरपुर गाँउमा बसोबास गर्दथे । यिनिहरुको परिवारमा आमा–बुबा र यि दुई दिदि–बहिनी गरि चार जनाको संख्या थियो । सानु र माया एक आर्कालाई औधी नै माया गर्दर्थे । छोरा नभए पनि सानु–मायालाई छोरा भन्दा कम गरेका थिएन उनीहरुका बुबा–आमाले । उक्त परिवारको लागि यि दुबै छोरा सरी नै थिए । जाहा गएनी उनिहरुलाई अनुमति थियो किनकि उनिहरुले आमा–बुबाको मान मर्यादालाई ठेस पुग्ने खालका त्यस्तो केहि पनि गरेका थिएनन् ।यि दुबै जुम्ल्याहा भएता पनि मायाको तुलनामा सानु शारीरिक तवरले कमजोर थिइन अर्थात सानु जन्मशिद्ध लाटी थिइन् । उनी बोल्न सक्दीन थिइन् त्यसैले पनि उनी सबैको प्यारी थिइन् । माया भने समान्य भएका कारण उसले उच्च शिक्षा समेत हासिल गर्न सफल भएकी थिइन् । माया सधै महिला हक हित र महिला हिंसाको विरुद्धमा आवाज उठाउथिन । उसले शोषित, दुःखी र पिडीत महिलाहरुलाई सहयोग गर्नुका साथै उनिहरुको हक र अधिकारका लागि उनिहरुलाई लड्न र आफै भएपनि लडी उनिहरुको अधिकार दिलाइदिने गर्थिन । जसले गर्दा गाँउका सवै महिलाहरुले उसलाई मनपराउथे । सानु–माया सारै नै राम्री थिइन । मायाले भने १० कक्षा पढ्दा पढ्दै आफुले मनपराएको केटासंग आमा–बुबाको सहमति बिना नै भागी विवाह गरेकी थिइन् । विवाह गरेको केहि वर्ष सम्म मायाको दाम्पत्य जीवन निकै नै शुखमय र हर्ष उल्लासकासाथ बितेको थियो तर पछि सानो–सानो कुरामा पनि झै–झगडा हुन थाल्यो । यसै क्रममा विवाहको २ वर्ष पछि मायाले एउटी छोरी पनि जन्माईन तर पनि उनिहरुको दाम्पत्य जीवन भने खुशि हुन सकेन । यसै त मन नपेरेकी बुहारी ।
घरमा पनि मायालाई वास्ता कसैले पनि गर्दैनथे र नन्द देवर देखी सासु–ससुरा सवैको आँखाको तारो बनेकी मायाको साहारा भनाउदो श्रीमान ............... जसको निम्ति उसले आफ्नो जन्म दिने आमा–बुबा र प्राण प्यारी वहिनीलाई त्यागी यसंग संगै वाँच्ने मर्ने कसम खाइ आएकी थिइन्, उसले पनि हेला गर्न थाले पछि के गर्थी विचरी ? उता दिदि बिना सानु पनि निकै दुःखीत थिइन् । माया गएबाटै सानुले राम्ररी खाना पनि खादैन थिइ । जतिबेला पनि मायालाई नै खाजी बस्थिन । यता मायाको एक दिन होईन दुइ दिन होइन सधै जसो श्रीमान श्रीमति बीच झगडा हुन थाले पछि नचाहादा–नचाहदै बाध्य भएर सम्बन्ध बिच्छेद गरिन । त्यस पछि उनी एक्लै भइन् । हाम्रो सामाज त्यस्तै हो जो अवला हुन्छ, दुःखीत हुन्छ । उसलाई शुखसंग बस्न दिदैनन् । त्यसमा पनि यो पापी अनी स्वार्थी संसारमा गिद्धहरु शिकार र मौकाको खाजीमा बसरिहेका हुन्छन । माया एक्लै भएको देखेर मौकाको खोजी गर्दै उसलाई आफ्नोपनको झुठो आस्वासन देखाउनेहरुको कमि थिएन । जो सधै उसको अघि–पछि र्याल गाढेर हिड्ने गर्दथे तर मायाले उनीहरुको मनसाय बझि त्यस्तासंग अलि पर नै हुने गर्थिइन् ।
यसरी छोरी एक्लै भएको खबर पाए पछि बुबा–आमाको छाती चिरिएर आयो र सानुको अनुरोधमा मायालाई माइत बोलाइयो । तर आफुले गरेको गल्तिमा आफुलाई आत्माग्लानी भएर होला माया फर्किन मानिन् । तर सानुको अगाडी मायाको केहि चलेन । आखिरमा माया सानुको साथ लागेर गईन् । त्यस पश्चात मायाले प्रा.वि. तहको बोर्डिङ्गमा पढाउन थालिन र आफु पनि पढ्न थालिन । आफुले भोगेको दुःख अरुले भोग्नु नपरोस भनि मायाले आफुले गरेको जस्तो गल्ति अरुलाई नगर्न आग्रह गर्दथिन । त्यसैले पनि उनी महिला हकहितकालागि लागी परेकी थिईन ताकि उसले बिगतमा पाएका दुःख जस्तो अरु दिदी बहिनीहरुले नपाउन । माया घर आए पछि एक पटक फेरी सानुको जिन्दागीमा खुशी आयो । पहिलेको जसरिनै सानु – मायाले आÏनो जीवन बिताउन थाले । तर दैब साह्रै निष्ठुरी रैछ, दैबले सानु – मायाको खुशी देख्न सकेनन् र फेरी उनीहरुको जीवनमा दुःखको कालो बादल छाइदियो । उनीहरुको गाँउमा एकदिन भयानक बाढी आयो र उनीहरको खुशिलाई सदाका लागि बगाएर लगे अर्थात त्यस बाढीमा बगेर सानु–मायाको आमा, बाबुको साथै मायाको छोरीको पनि मृत्यु भयो भने सानु–माया एक अर्कोबाट छुट्टिन । गाँउमा आएको उक्त बाढीले सानुलाई एकातिर र मायालाई अर्को तर्फ पुर्यायो ।
सानु–माया दुबै नै बगेर बिरानो ठाँउमा पुगेका थिए । जँहा उनीहरुको आफ्नो भन्ने कोहि थिएनन् । कति दिन सम्म त भोक भोकै उनीहरु भौतारीए । कुन ठाँउमा आयौ, काहाबाट फर्कन्छ, आफ्नो गॉउको नाम भन्ने सम्म उनीहरुमा थिएन । यसरी उनीहरुले त्यस बिरानो ठाउमा एक साता भन्दा बढी बिताए । त्यस पछि मायाले त्यस बिरानो ठाँउमा अनाथ आश्रममा पढाउने मौका पाईन र पढाउन थालीन । उता सानु भने भौतारी नै रह्यो । सानु बोल्न नसक्ने भएकाले उनले आफ्नो ईच्छा आकांक्षलाई कसै समक्ष प्रस्तुत गर्न पनि सक्दिन थिईन । सानु पनि असाध्य राम्री थिईन उसमा अप्सरामा हुनुपर्ने गुण भन्दा केहि कम थिईएन् थियो त केवल उनी बोल्न सक्दिन थिईन । उसको त्यही कमिले गर्दा उसले दु:ख पाईरहेकी थिईन । यसरी भोक भोक्कै भौतारी हिडेको बेला उसले एउटा देउता भेटाईन जसले उसलाई खाना ख्वायो र उनलाई बस्नकोलागि वासको व्यवस्था गरिदिन्छु भनि सानुलाई लग्यो तर खाना ख्वाउनुमा उसको स्वार्थ रैछ । उसले सानुलाई माया र स्नेहले होइन उसको शरिरलाई भोग गर्ने उद्देश्यले उ माथि उपकार गरेको रैछ । सानुले त्यतिवेला थाहा पाईन जब त्यस व्यक्तिले उसको शरिर माथी आक्रमण गर्यो । सानु बोल्न नस्कने भएको कारणले उसले बचाउको लागि गुहार पनि माग्न सकिनन् । आफ्नो शक्तिले भ्याए सम्म उसले प्रतिकार गरिन तर यौनमा उन्मात भएको नरपपिचासको अगाडी सानुको केहि चलेन । उसले आफ्नो प्यास नमेटुन्जेल सानुमाथि जाइलागि रह्यो र आफ्नो ईच्छा पुरा भएपछि मात्र उसलाई छाड्यो । आफु यसरी लुटिएपछि उनि निकै नै रोइन् । केही बेर अघि सम्म त्यसै व्यक्तिले माया देखाइ खाना ख्वाइ उसको धेरै दिनको भोक मेटाएको थियो । उसको त्यसबेलाको रुप र आफु लुटिने बेलाको उसको रुप देखेर साह्रै रिसाइन र डराईन पनि..............
यसरी उनि लुटिएपछि रुदै त्याहाबाट निस्कन मात्र के लागेकी थिइन् त्यस व्यक्तिले पुनः उसलाई समाइ फेरी उसको अस्मिता माथि हमला गर्यो यस पटक ने उसले प्रतिकार गर्न सकिनन् । किनभने पहिलेको आक्रमणबाट उनि निकै थाकि सकेकी थिइन । उनी केवल छटपटाई मात्र रहिन र केहिबेर पछि उनी बेहोस भईन तर उसले छाडेन । आखिर नरपिचासले फेरी आफ्नो यौन तृष्णा मेटाई छाड्यो । जब सानुको आँखा खुल्यो उसले आफुलाई मान्छेहरुको भिडमा नौलो ठाँउमा पाईन अर्थात त्यस नरपिचासले सानुको ईज्जतमात्र लुटेन कि उसलाई वेश्यालयमा लगेर बेचिदिए । सानु मरेतुल्यनै भइन् । लगातार दुई पटक सम्म बलितकृत भएकी सानुको त्यो चोट निको नहुदै वेश्यालयमा बेचिन पुगिन । नचाहदा–नचाहादै उसले आफ्नो शरिर बेच्नु पर्ने भयो । शरिर सुम्पिन नमान्दा साउनीको चुटाई अनि त्यसका पाल्तु कुकुरहरुले चुरोटले पोल्ने त कहिले आगोले डाम्ने थाले । भोक–भोकै राख्न थालेपछि के गर्थी विचरी सानु ? उसलाई नत मर्न नै दिन्थे नत बाँच्न । अन्त्यमा सानुले आफ्नो शरिर राक्षसहरु माझ दिनै पर्यो । दिनमा धेरै जनाको ईच्छा पुरा गर्नु पर्दथ्यो नत्र भने पिटाई खाई हाल्थ्यो । उता माया भने अनाथ आश्रम तिरै रलिन थालीन । अनाथ आश्रमकै एक बालकको लागि उनी आमा बनिन् । उक्त बालकले मायालाई औधि माया गर्दथ्यो । एक छिनको लागि पनि छाड्दैन थियो मायालाई उक्त बालकले । उ पनि विगतलाई भरलाएर त्यस वर्तमानमा रमाउन थालिन । बिस्तारै–विस्तारै समय बित्दै गयो बलक ४ वर्षको भएको थियो कि एक दिन उक्त बालकलाई लिन भनि उसको बुवा आइपुग्यो । फेरी एक पटक मायाको जीनदगीका खुशिहरु खोसिने भयो । दैब पनि साह्रै निष्ठुरी रैछ । ओरालो लागेको मृगलाई बाछोले पनि खेदछन भनेको ठिकै रैछ । जीन्दगीमा सबै गुमाएकी एक अवला भर्खर पुनः रमाउने आर्थात बाँच्ने एउटा आधार पाएकी थिइन् कि त्यो पनि खोसनि लाग्यो । उक्त बालकको बुवा साह्रै अइयासी गने प्रवृतिको थियो । सुरा र सुन्दरी उसको कमजोरी थियो अर्थात सुन्दरी (केटी) देख्नै नहुने । उसको गिद्धे आँखा माया माथि पनि पर्यो । बालक मायासंग छुट्टिएर जान मानेन र माया पनि । उक्त व्यक्तिले मायालाई आफ्नो झुठो कहानी सुनायो र मायालाई बालकको निम्ति भएपनि संगै जान आग्रह गर्यो । माया भने जान मानिनन् । उसले मायालाई आफ्नो श्रीमति बनाएर राख्ने प्रतिबद्धता जनायो । किनकी बालक माया बिना जानै मानेन । माया पनि बालक बिना बाच्न र बस्न नसक्ने भइसकेकी थिईन् । त्यसैले नचाहदा–नचाहदै बालकको लागि भएपनि मायाले उसको कुरा मानिन र संगै गइन् । उक्त व्यक्ति मुसु–मुसु हाँस्दैसंगै लाग्यो किनभने उसले जे चाहेको थियो त्यो त पुरा भयो । सुरा र सुन्दरीमा मस्त रहने उक्त व्यक्ति सधै जाँड रक्सि पिएर आउने र मायाको शरीरसंग खेल्ने गर्दथ्यो । मायाको ईच्छा होस या नहोस । त्यस व्यक्तिलाइ केहि फरक पर्दैन थियो । उसलाई मात्र मायाको शरीर भोग गर्न पाए हुन्थ्यो । उ बिरामी छे की सद्य केही वास्ता थिएन । उ बेलुका घर आउदा उसंग रात विताउनै पर्थ्यो । त्यस्तै वेश्यालयमा बेचिएकी सानुको व्यथा थियो । उसको पनि मर्म र चोट बुझ्ने कोहि भएन । दिनमा धेरै व्यक्तिहरुसंग आफ्नो शरीर बाट्नु पर्ने बाध्यताले गर्दा सानु एच.आई.भी. जस्ता भयानक प्राणघातक रोगको शीकार बन्न पुगिन । विभिन्न व्यक्तिहरुको सम्पर्कले गर्दा नचाहेरै नै मृत्युको अंगालोमा पुगीन अर्थात एच.आइ.भी जस्ता प्राणघातक रोगको शीकार भइन् । रोग भएको कोठी मालिकनीले चाल पाए पछि सानुलाई उक्त कोठीबाट निकाली दिए । त्यस ठाँउबाट निकालिए पछि सानुको साहारा कोहि भएनन् । केहि दिन अघि सम्म जो व्यक्ति सानुसंग एक घण्टा बिताउन पनि हजारौ–हजारौ रुपैया सम्म तिर्न तयार हुन्थे ती व्यक्तिरुनै आज तर्किन थाले । उपचारको लागि सानुसंग पैसा पनि थिएन । आफ्नो गाँउ जाउ भने आफु बोल्न नसक्ने भएकाले कसरी व्यक्तिसंग सोध्नु ? कतिलाई त सोधे पनि तर सानुको ईसारा कसैले बुझनेनन् । नपढेकाले लेख्न सकेन । उपचारको अभावमा र खान नपाउदा सानुले अनिकालमै प्राण त्यागिन ।
उता माया पनि विस्तारी–विस्तारी विरामी पर्न थालिन । श्रीमान भनाउदोलाई केहि वास्ता छैन । सुन्दरी र सुरामा मस्त रहने त्यो व्यक्ति माया विरामी परेपछि अर्को तिर लाग्न थाल्यो । माया एक दिन साह्रै विरामी भएपछि उ एक्लै भए पनि सकिनसकी अस्पताल जचाउन भनि गईन् । जब डक्टरको रिर्पोट आयो सानु छागाबाट खसे झै भईन किनभने मायालाई पनि सानुको जस्तै एच.आई.भी.रोग लागेको उक्त रिर्पोटमा उल्लेख थियो । मायाले केहि सोच्नै सकिनन् । उक्त व्यक्तिसंग राम्रो, खुशी जीन्दगीको कल्पना गरेर आएकी मायालाई उसैले नै जिउदै कालको सामुन्ने पुर्याई गयो । त्यस पश्चात माया घर फर्किन र श्रीमान भनाउदाको कारणले आफुलाई उक्त रोग लागेको मायाले थाहा पाईन् । मायालाई उक्त रोग लागेको कुरा विस्तारी गाँउभरि नै थाहा भयो र मायालाई गाँउले सबै मिलेर त्यस गाँउवाट निकाल्ने फैसला गरि मायालाई निकाली छाड्यो । त्यस पश्चात माया सोध्दै–सोध्दै आफ्नै गाँउ आइ पुगिन । शुरुमा मायालाई त्यस गाँउमा देखेर गाँउका सबै महिला दिदि–वहिनीहरु खुशी भए तर जब उसको रोगको बारेमा थाहा पाए ति सबैले घ्रिणा र तिरस्कार गर्न थाले । उनीहरुको त्यस्तो व्यवहार देखेर माया अचम्मित भईन् । जसकोलागी मायाले त्यस गाँउमा धेरैसंग झगडा गरीन उनीहरुको अधिकारकालागि सधै लडिरहिन तर आज .............................
उसलाई सबैको माया र स्नेह अनि साथको आवश्यक्ता छ तब सबैले मायावाट मुख मोडे । एच.आई.भी. जस्ता भयानक प्राणघातक रोग लागेको व्यक्तिलाई कुनै औषधीले काम गर्दैन । त्यसको औषधी भनेको नै माया र हौसला हो । एच.आई.भी. जस्ता भयानक प्राणघातक रोग लाग्नुमा मायाको के दोष नै थियो ? दोषी त त्यो व्यक्ति थियो जसले मायालाई यस अवस्थामा ल्याई छाड्यो । आफ्नै गाँउमा पनि घृणाको पात्र भईन् ती सबैले थु–थु र छि–छि गर्न थाले जसले पहिले मायालाई माया गर्थे र माया जस्तो हुनुपर्छ भन्ने गर्थे । प्राणघातक रोगको शिकार त्यसमा पनि सबैको घृणा के सहन सक्थि मायाले ? उसले पनि यस स्वार्थी संसारवाट बिदा लिईन् । उनीले आफुले सक्दो ति गाँउलेहरुलाई सहयोग गरेकी थिईन् तर मायालाई परेको बेलामा सहयोग गर्ने कोही भएन । सायद कोहि भइदिएको भए माया अलि दिन बाच्थिन होली । हा ........... हाम्रो सामाज अनि त्यस समाजमा बस्ने व्यक्तिहरु ..... जो स्वार्थमा डुबेको छ । त्यसै सामाजले आज मायाको ज्यान लियो । मायाको मृत्युको कारणमा जति एच.आई.भी. रोग सार्ने व्यक्तिको हात छ । त्यो भन्दा बढी सामाज अनि त्यस सामाजमा बस्ने व्यक्तिहरुको ........ हासी खुशी जीवन बिताईरहेका ति दुई दिदि–वहिनीको अकालमै मृत्यु भयो र मृत्युको कारण एकै रोग भए पनि सामाज पनि त्यसवाट अछुतो रहन सकेन ।
